Jestem absolwentką Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW w Warszawie. Dzięki moim rodzicom zwierzęta były obecne w moim życiu odkąd pamiętam. Gdy byłam w przedszkolu zdarzało się, że mama zabierała mnie na dyżur do lecznicy albo na wizyty domowe, z tatą spędzałam dużo czasu na uczelnianym kampusie. Czasami chodziliśmy pooglądać konie w klinice, czasami obserwowałam go w gabinecie, gdy przyjmował pacjentów. Pamiętam jak razem oglądaliśmy różne preparaty pod mikroskopem, choć wtedy niewiele byłam w stanie tam zobaczyć. Bardzo lubiłam spędzać tam czas w miłej, weterynaryjnej atmosferze. Obserwowałam studentów weterynarii podczas zajęć praktycznych mając nadzieję, że kiedyś będę jednym z nich – już wtedy nie widziałam siebie w innej roli niż lekarza weterynarii. Mijały lata, a ja coraz bardziej utwierdzałam się w swojej decyzji. Rodzice codziennie rozmawiali w domu o pracy, swoich pacjentach i ich leczeniu, wprowadzali mnie w weterynaryjny świat. Dzięki temu wiem, że weterynaria to nie tylko ogromna pasja i miłość do zwierząt, ale również umiejętność słuchania, rozmowy, zrozumienie, tolerancja, wrażliwość. To piękny zawód, który łączy w sobie pracę ze zwierzętami i z ludźmi. Prywatnie bardzo lubię podróże i spotkania z przyjaciółmi w wolnych chwilach. W domu mam obecnie przygarniętą świnkę morską o wdzięcznym imieniu Jerzyk.