Nie pamiętam bym kiedykolwiek rozważała zajmowanie się w życiu czymś innym, niż leczenie zwierząt. Koty i psy od zawsze były dla mnie ważne i pasjonowały mnie, jednak nie była to pasja biologa czy naukowca, tylko raczej zainteresowanie naszymi „mniejszymi braćmi”.

I tak jest dotąd. Moi chorzy (i zdrowi) pacjenci nie są dla mnie kolejnymi przypadkami czy zagadkami, chcę po prostu pomóc powrócić im do zdrowia lub zapewnić, tak długo jak długo się da, dobre życie.

Studia weterynaryjne ukończyłam na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie w roku 1997. Następnie rozpoczęłam studia doktoranckie, które zakończyły się w roku 2002 obroną pracy doktorskiej na temat wpływu preparatów immunomodulujących na układ odpornościowy kotów. Przez 2 lata pracowałam jako samodzielny lekarz, a następnie adiunkt  Katedry Chorób Małych Zwierząt z Kliniką Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie.

Od 15 lat prowadzę własną praktykę, wraz z mężem, wspólnikami, a także gronem oddanych lecznicy i zwierzętom osób. Uważam się przede wszystkim za internistę. Pasjonuje mnie także część medycyny weterynaryjnej zajmująca się obrazowaniem, w szczególności echokardiografia i ultrasonografia.

Po wielu latach pracy cieszę się, że nadal mogę mówić, że kocham swój zawód mimo tego, że niejednokrotnie życie stawia mnie, jako lekarza weterynarii w różnych, czasem bardzo smutnych i trudnych, sytuacjach. Wesoło także bywa. Leżąc, czy klęcząc na ziemi przy pacjencie, tamując krwawienie z pogryzionej, także własnej, ręki, próbując być szybszą od dzikiego kota rzucającego się w moim kierunku, uśmiecham się w duchu i myślę, co powiedzieliby moi znajomi pracujący w biurach i chodzący do pracy w schludnych uniformach Z pewnością weterynaria nie jest nudna!